Quomodo cum axiculis sub pede positis hieme cacumina ascendimus et descendimus,
pariter aestivo tempore cum birotis montanis.
Dulce et decorum est cacumina pede ascendere, sed magis etiam hieme axiculis iuvantibus.
Cum nives cadunt, ex patulis fenestris montes animadvertens, Horatius poeta dicit : «Vides ut alta stet nive candidum Soracte».
Ad ascendendum retrorsum non labentes, sub axiculis phocae pelles ponimus, quae hodie tessilfocae appellantur.
Lento pede ascendimus usque ad cacumen, ubi, dum corpus requiescit et vescitur, spiritus per proxima cacumina vagatur, itinera facta meminens et futura excogitans.
Pellibus avulsis, descendimus.
Per nives serpent axiculi, quorum vestigia ab imo suspicientes, magnum gaudium percipimus.
Ut melius axiculi per nives serpant, anguli flexi sunt, quod britannico sermone dicitur «carving».
Cum birota viaria vias bitume illitas percurrere possumus, sed etiam profundos saltus.
Cum birota montana per semitis ad ipsa cacumina quae hieme saepe pervenimus, in aliam vallem etiam descendentes.
Itinera montivaga breviter perscripsimus, nunc valete ed ludete.
Paulus Bottari
da www.l'alpinistavirtuale.it